ஒரே ஒரு ஆதாம்

“எனக்கு ப்ரவீனை பிடிக்கலைப்பா”

பூர்ணா அப்படி சொன்னதும் மிகவும் அதிர்ந்து போனேன்.

“என்னம்மா சொல்றே?”

“ஆமாம். சின்ன வயசில் இருந்து அவன் என் ஃபிரெண்டு தான். அதுக்காக கல்யாணமெல்லாம் பண்ணிக்க முடியாது.”

”வேற வழியில்லையேம்மா! நீ அவனைத்தான் கல்யாணம் பண்ணிக்கனும்.”

ஆமாம். அவனைத் தவிர வேறு வழியில்லை. பூமியிலிருந்து கிளம்பி முப்பது வருடப் பிரயாணம் முடிந்து விட்டது. இந்தத் தலைமுறைக் கப்பலின் மூதாதையர்களாக நானும் என் மனைவி வர்ஷிதாவும், ராஜீவும், அவன் மனைவி சிமியும் நியமிக்கப்பட்டிருக்கிறோம். இதுவரைக்கும் எங்கள் கடமைகளை சரியாக 80 சதவீதம் முடித்து விட்டோம். அடுத்த தலைமுறை குழந்தைகளை பெற்றெடுத்து வளர்த்தும் ஆகி விட்டது. எனக்கு ஒரு பெண், ஒரு பையன். ராஜீவிற்கு ஒரு பையன், ஒரு பெண். கலத்தின் கணிணியால் திட்டமிடப்பட்டு பெறப்பட்ட குழந்தைகள்.

என்னுடைய பெண் பூர்ணா. ராஜிவின் பையன் ப்ரவீன். என்னுடைய பையனும், ராஜிவின் பெண்ணும் இன்னும் இணை சேரும் வயதுக்கு வரவில்லை. இவர்கள்தான் அடுத்த தலைமுறை பெற்றோர்கள். அவர்களின் சந்ததியும் கணிணியில் ஏற்கெனவே திட்டமிடப்பட்டுள்ளது. இப்படியே 17 தலைமுறைகளை இந்த பெரிய கலத்துக்குள்ளேயே கடத்தியாக வேண்டும்.

476 வருடப் பிரயாணகாலத்துக்குப் பின், சூரிய மண்டலத்து அண்டை நட்சத்திரங்களில் ஒன்றான ”டாவ் சேடி” நட்சத்தித்திரத்தை சுற்றி வரும் பூமியை ஒத்த கோளான “சேடஸ்”இல் தரையிறங்கி, அந்தக் கிரகத்தில் மெதுவாக உயிர்களைப் பரவச் செய்வதே எங்களுக்கு விதிக்கப்பட்ட மிஷன். இப்பொழுது முதல் தலைமுறையிலேயே இப்படி ஒரு பிரச்சனை.

“நிச்சயமா முடியாது.”

“ஏன்? ப்ரவீன் அழகாதானே இருக்கான். இந்தக் கலத்தின் செயல்பாடு முழுக்க அவனுக்கு அத்துபடி. கேலக்ஸிகளின் மேப்களை கரைத்துக் குடித்திருக்கிறான். அவன் அப்பா மாதிரி ஜெனிடிக் விஞ்ஞானத்திலும் கெட்டிக்காரனாய் இருக்கிறான். ஏன் உனக்கு அவனைப் பிடிக்கலை?”

பூர்ணா என்னை அடிபட்டாற்போல் பார்த்தாள்.

“அப்பா. அழகுங்கறதுக்கு டெஃபினஷன் ஒருத்தருக்கொருத்தர் மாறுபடுது. இங்கே, நம்மோட கலத்திலிருக்கும் எல்லாரும் வெள்ளையா இருக்கோம். எல்லாருக்கும் வெள்ளைத் தோல். நான் டிஜிட்டல் லைப்ரரியில்தான் கருப்புத் தோல் மனிதர்களைப் பார்த்தேன். தே வேர் ஸோ அமேஸிங்! உங்களுக்குத் தலையில் அதிகம் முடி வச்சிக்கிறது அழகாத் தெரியலாம். எனக்கு லைப்ரரி படங்கள்ல பார்த்த மொட்டைத் தலைகள்தான் கவர்ச்சிகரமாகத் தெரியுது. யெஸ் டாடி. நான் காதலித்து குழந்தை பெத்துக்கறதுன்னா ஒரு நீக்ரோ ஆணைத்தான் விரும்புவேன். ப்ரவீனோடு முடியவே முடியாது.”

”ஸோ. இப்போ அழகுதான் பிரச்சனையா? ஆனாலும் காலம் பூரா வாழ்றதுக்கு மனசு முக்கியமில்லையா? யாரோ முன்னப்பின்னத் தெரியாத கற்பனையான ஒரு நீக்ரோவ ஒத்துக்கறே. இவ்வளவு நாளாப் பழகின ப்ரவீன் நல்லவனாத் தெரியலையா?”

“அப்பா! இந்த 90000 கனசதுர அடி கலத்துக்குள்ளே நல்லவன் என்ன? கெட்டவன் என்ன? ப்ரவீன் திறமைசாலின்னு வேணா ஒத்துக்கலாம். ஆனா, இதுவரைக்கும் ’நல்லது’ அப்படின்னு சொல்ற அளவுக்கு என்ன பண்ணியிருக்கான்?”

“சரி. ஆனா ’கெட்டது’னு சொல்ற அளவுக்கும் அவன் ஏதும் பண்ணியதில்லையே?”

“தட்ஸ் இட். இந்த சின்ன, தக்கனூண்டு கப்பல்லே நாம செய்யற செயல்கள்ல நல்லதோ, கெட்டதோ இல்லை. இயந்திரத்தனமும், செயல்திறமும் மட்டும்தான் இருக்கு. விஷயம் இப்படி இருக்கறப்போ, நல்லவன், மனசு அப்படிங்கறதெல்லாம் உங்களுக்கே பைத்தியக்காரத்தனமா தோணலையா?”

பூர்ணா சொன்னதின் அர்த்தத்தை முழுதும் புரிந்து கொள்ள எனக்கு சிறிது நேரமானது.

“ஓகே பூர்ணா. ஐ அக்ரி. ஆனா இப்ப கலத்தின் ஆரோக்கியத்துக்கு வேறு வழியில்லை. பிடிச்சாலும் பிடிக்காட்டாலும், நீயும் அவனும் இணைஞ்சுதான் ஆகனும். அடுத்த தலைமுறை பிரயாணிகள் தீர்மானிக்கப்பட்டபடி கப்பலுக்குத் தேவை.”

“யார் தீர்மானிச்சது?”

“பூமி விஞ்ஞானிகள்.”

“எப்போ தீர்மானிச்சாங்க?”

“முப்பது வருசத்துக்கு முன்னாடி.”

“நான் அப்ப பிறக்கவேயில்லையே? என்னோட லைஃப தீர்மானிக்கிறதுக்கு அவங்க யாரு? அவங்களுக்கு என்ன உரிமை?”

ஆமாம் அவர்களுக்கு ஏது உரிமை? எனக்கே உரிமை கிடையாதே?

”எல்லாமே சரிதான் பூர்ணா. உன் லைஃபைப் பற்றித் தீர்மானிக்க உனக்கு மட்டும்தான் உரிமையிருக்கு. ஆனா நீயும் அவனும் இப்ப இணையலேன்னா, எப்படி அடுத்த தலைமுறையை உருவாக்குறது? இப்ப உனக்கு இருபத்தி அஞ்சு வயசு. கணிணியின் திட்டப்படி பெண்கள் 26 வயசில ஒரு குழந்தையும், 28ல் ஒன்னும்தான் பெற்றுக் கொள்ளமுடியும். இந்த நேரத்தை விட்டா ஒரு குழந்தை வேஸ்டாயிடும். சரி, உனக்குப் பிடிக்கலைன்னா ஆர்டிஃபிஷியல் இன்செமினேஷன் செய்வோமா? நீயும் அவனும் இணையத் தேவையில்லை. கண்ணாடிக் குடுவைல உன்னோட கருமுட்டைய வச்சு...”

”அப்பவும் ப்ரவீனோட குழந்தையைத்தானே என் வயிற்றில் வளர்ப்பீங்க?” வெறுப்பு தெரிந்தது.

”பூர்ணா, உன் விருப்பப்படி வாழ்க்கையைத் தேர்ந்தெடுக்கறதுக்கு, உன்னை உடனே பூமிக்கா திருப்பி அனுப்ப முடியும்? இல்ல வேற ஒருத்தனை புதுசா இங்கே வரவழைக்க முடியுமா? நிலைமைய புரிஞ்சிக்க. யூ ஹவ் டூ டிஸைட் சம்திங்.”

”ஏம்பா? நான் என்ன ஏவாளா? ஒரே ஒரு ஆதாமைத் தவிர எனக்கு வேற ஆப்ஷனே இல்லையா? ஒரே ஒரு ஆதாம் மட்டும்தான் ஆப்ஷன்னா, எனக்கு அந்த ஆப்ஷன் வேண்டாம்பா. நான் கடைசி வரை இப்படியே இருந்துர்ரேன்.”

“பூர்ணா. ப்ளீஸ் பி பிராக்டிகல். அவ்வளவுதான் சொல்லுவேன். நல்லா யோசி”, என்று சொல்லிவிட்டு எழுந்து என் அறைக்கு சென்று விட்டேன்.

X--------X---------X

ராஜீவையும் ப்ரவீனையும் சந்தித்து விஷயத்தைக் கூறினேன். ராஜீவ் ரொம்பவும் கலவரப்பட்டுப் போனான். ப்ரவீன் ஓரளவு இதை எதிர்பார்த்திருப்பான் போல. “அங்கிள், எனக்குப் பூர்ணாவை பிடிச்சிருக்கு. ஆனா கல்யாணம்னா அவளோட இஷ்டம் கண்டிப்பா முக்கியம். அவளுக்கு இதில் இஷ்டமில்லைன்னா விட்டுருங்க. ரெண்டு பேரும் இப்படியே ஃப்ரெண்ட்ஸா இருந்துட்டுப் போறோம்.” என்று அலட்டிக் கொள்ளாமல் சொல்லிவிட்டு சென்றுவிட்டான்.

அதற்குப் பின் ராஜீவ் என்னிடம் ஒரு வார்த்தை கூட பேசவில்லை. ப்ரவீனும் பூர்ணாவின் பார்வையில் படுவதை தவிர்ப்பதாகத் தோன்றியது. நானும் இந்த விஷயம் குறித்து தீவிரமாக யோசித்தேன். பூர்ணாவின் இஷ்டப்படி ஒரு நீக்ரோவை, இங்கே கப்பலில் உருவாக்கவா முடியும்? இல்லை கிட்டத்தட்ட ஒரு ஒளியாண்டுத் தொலைவிலிருக்கும் பூமியிலிருந்து வரவழைக்க முடியுமா? ப்ரவீனுக்கு வேறு ஆப்ஷன்? நானும் என் மனைவியும் இன்னொரு பெண் குழந்தை பெற்றுக் கொள்ளலாமா? ஊகூம். அதுவும் அபத்தம். என் சந்ததி எப்படி வளரப் போகிறது? எங்கள் மிஷன் இரண்டாம் தலைமுறையைத் தாண்டுமா? ம்ம்ம். என்ன செய்வது?

நாட்கள், நியூட்டனின் விதிகள் ஓட்டிக் கொண்டிருந்த எங்கள் கப்பலைப் போலவே, வேகமாக நகர்ந்து கொண்டிருந்தன.

மூன்று மாதங்கள் ஆகி விட்டன. இன்னும் பத்து நாட்களில் பூர்ணாவின் பிறந்தநாள். அன்று ராஜீவ் எனது அறைக்கு வந்தான்.

“உன் பெண்ணைக் கூப்பிடு.”

“என்ன விஷயம்?”

“கூப்பிடு சொல்றேன்.”

பூர்ணாவை அழைத்தேன். வந்தாள்.

“வெல், பூர்ணா. உன்னோட விருப்பம் என்ன? என் பையன் உனக்கு வேண்டாம். அழகான நீக்ரோதான் வேண்டும். இல்லையா?”

“சாரி அங்கிள். ப்ரவீன் எனக்கு நல்ல ஃபிரெண்ட். ஆனா...”

“ஓகே, தெரியும். எனக்கு என் பையனை விட, இந்த மிஷனோட வெற்றிதான் முக்கியம். அதனால, உன் விருப்பத்தை நிறைவேத்தப் போறேன்.”

”அங்கிள் ஆனா...”

“வெய்ட். வெய்ட். வெய்ட். பதறாம கொஞ்சம் அங்கே பாரு” என்று வாசலைக் காண்பிக்க, அங்கே..........ஒரு நீக்ரோ!!! ஆறரை அடி உயரம், கருஞ்சிவப்புத் தோல், கொஞ்சம் சப்பையான அகலமான மூக்கு, தடித்த உதடுகளுடன் பெரிய வாய், நீக்ரோவேதான்.

“ஹவ் இஸ் ஹீ பூர்ணா? டூ யூ லைக் ஹிம்?”

பூர்ணா கலவரமாக அந்த நீக்ரோவையும், ராஜீவையும் மாறி மாறிப் பார்த்தாள்.

“வாட்ஸ் திஸ் நான்சென்ஸ்? என்ன அங்கிள் இது? நான் உங்ககிட்ட கேட்டனா? யார் இது? எப்படி இங்க வந்தான்? இவனை எங்க பிடிச்சீங்களோ, அங்கேயே கொண்டு விட்டுருங்க!”

ராஜீவ் பதட்டத்தோடு அவளிடம், “நீதானேம்மா நீக்ரோவைத்தான் காதலிப்பேன்னு உங்கப்பாக்கிட்ட...”

“ஆஆஆவ். எப்பவோ ஏதோ சொன்னதை ஸீரியஸா எடுத்துக்கிட்டு, இப்படியா ஒரு கருப்பனைக் கொண்டு வந்து என் கழுத்தை அறுப்பீங்க?! போங்க அங்கிள். முதல்ல இவனைத் திரும்ப அனுப்புங்க.” உச்சஸ்தாயில் கத்திவிட்டு அவள் அறைக்குள் சென்று கதவை அடைத்துக் கொண்டாள்.

ராஜீவ் குழப்பமாக என்னைப் பார்த்தான். “டேய் நீதானேடா அவள் நீக்ரோவைத்தான் காதலிப்பேன்னு சொல்றாள்னு சொன்னே?”

”அது இருக்கட்டும். யார்டா அவன்? எப்படிடா வந்தான்? டெலிபோர்ட்டிங் மெஷின் ஏதாவது வச்சிருக்கியா என்ன?”

ராஜீவ் இப்பொழுது வசதியாக சாய்ந்து உட்கார்ந்தான்.

”டெலிபோர்ட்டிங்கா. அது ஒன்னோட டிபார்ட்மெண்ட் தம்பி! நான் பயாலஜி, ஜீன்ஸ், குரோமோசோம்ஸ். அப்படி ஏதாவது யோசிச்சுப் பாரு. புரியலாம்.”

“ஜீன்ஸ், குரோமோஸோம்ஸ்? அப்படின்னா லேப்ல வச்சு உருவாக்கினியா? இதத்தான் மூனு மாசமா பண்ணிட்டிருந்தியா?

“ம்ம்ம். நான் பூமிலேருந்து கிளம்பறப்பவே பரிசோதனைக்காக எல்லா மனித இனங்களோட ஜீன்ஸ் சாம்பிளையும் கொண்டு வந்திருந்தேன். இப்போ இந்தப் பிரச்சனைக்கு விஞ்ஞான ரீதியா தீர்வு இருக்கான்னு யோசிச்சேன். ஒரு ஐடியா தோனுச்சு. அதுபடி ஒரு நீக்ரோ ஜீன்ஸ் சாம்பிளை லேபில் வச்சுப் பல மடங்காக்கினேன். ஆனால் நீ நினைக்கிற மாதிரி ஜீன்ஸை மட்டும் வச்சிகிட்டு ஒருத்தனை, ஒரு மனித உயிரை லேபில் உருவாக்க முடியாது. அந்த அளவுக்கு நம்மகிட்ட இன்னும் விஞ்ஞானம் இல்லை. அப்படி இருந்தாத்தான் அடுத்த தலைமுறைக்கு குழந்தையே தேவையில்லையே”

“அப்ப?”

“போதுமான அளவு ஜீன்ஸ் உற்பத்தியானதும், அதை முறையாப் பிரிச்சு, ஒரு உயிருள்ள உடம்புல விதைச்சிட்டேன். ஜீன்ஸ் ட்ராஸ்ப்ளாண்டேஷன்.”

“அப்போ அந்த நீக்ரோ?!”

“ப்ரவீனேதான்.”

“அடப் பாவி!”

“வாட்?”

“நான் இந்த மூனு மாசத்தில பூர்ணாவுக்கு, அவளுக்கேத் தெரியாமல் நாலு செஷன் மெண்டல் கமெண்டிங் பண்ணியிருக்கேண்டா.”

“அடப்பாவி!”

“இட்ஸ் அ டீடியஸ் ப்ராஸஸ். பூர்ணாவோட மூளையிலிருந்த அந்த பழைய எண்ணங்களை கொஞ்சம் கொஞ்சமா மாற்றி, அவளுக்கு ’வெள்ளையானவர்கள்தான் அழகானவர்கள்’ அப்படிங்கிற எண்ணத்தை, அவ மூளைல நேரடியா விதைச்சிருக்கேன். இப்போ மறுபடி அதை ரிவர்ஸ் பண்ணினா, அவளுக்கு பைத்தியம் பிடிச்சாலும் பிடிச்சுடுமே?”

எங்கள் இருவரையும் அந்த ஒரே ஒரு கருப்பு ஆதாம் பரிதாபமாகப் பார்த்தான்.