Wednesday, September 20, 2006

எக்ஸ்கியூஸ் மீ! கொஞ்சம் லிஃப்ட் கிடைக்குமா?

==================================
முன்கதை - ஒன்று, இரண்டு, மூன்று
==================================
நல்ல வேளையாக ஏற்றி கொண்டாள். உள்ளே நுழைந்ததுமே முக்கால்வாசி இளகிவிட்ட ஃபில்டரை பிய்த்து வெளியே எறிந்து விட்டேன். அவள் என்னை பரிதாபமாக பார்த்துக் கொண்டே, பேசி கொண்டு வந்தாள்.

------------------------><---------------------

நுங்கம்பக்கம். என் வீட்டிற்குள் நுழைந்து எனது கம்ப்யூட்டரை கழட்டி வெளியே பால்கனியில் வைத்தேன். ஆராய்ச்சி குறிப்புகள் அத்தனையும் பொறுக்கி கம்ப்யூட்டர் அருகில் போட்டேன். கம்ப்யூட்டரை சுற்றி மலை மலையாக காகிதம். என்னுடைய ஃபெராரியின் பெட்ரோல் ட்யூபை உருவி, கேனை நிரப்பி, சுற்றிலும் ஊற்றி, தீ வைத்தேன்.

பத்து வருட உழைப்பு கண் முன்னால் எரிவதை பார்த்து கொண்டே யோசித்தேன்.

'ராஜீவ்! தெரிந்து செய்வானா? தெரியாமல் செய்வானா? எனது குறிப்புகளை ஏற்கெனவே திருடியிருப்பானோ? அப்படியே எனது குறிப்புகளை திருடியிருந்தாலும் எதற்காக அறுபத்தி மூன்று வரை அதை செய்ய வில்லை? எனது ஆராய்ச்சி சம்பதப்பட்ட சில பாகங்களின் டிஸைன்கள் ராஜீவிடம் இருக்கின்றன. அவற்றையும் அழிக்க வேண்டும். தேவையென்றால் ராஜீவை கொல்லவும் தயங்க கூடாது. முதலில் ராஜீவை போய் பார்க்கலாம்.'

முழுதும் எரிந்து முடித்தது. சின்ன துண்டுகாகிதம் கூட மிஞ்சவில்லை. ராஜீவ் நம்பருக்கு அழைத்தேன். எடுக்கவேயில்லை. அவன் கம்பெனிக்கு ஃபோன் போட்டேன்.

"ஹலோ"

"ஹலோ! நான் சந்தோஷ் பேசறேன். அங்க ராஜீவ் இருக்கானா?"

"அவர் இல்லையே சார்! செல்லுக்கு பண்ணினாலும் எடுக்க மாட்டேங்கறார். நானும் அவரைத்தான் தேடிக்கிட்டிருக்கேன்."

"அப்படியா? சரி நான் இப்ப அங்கே வர்றேன். அவன் வந்தா அங்கேயே இருக்க சொல்லுங்க."

"சரி சார்!"

நான் அங்கே போனபோதும் ராஜீவ் அங்கேயில்லை. 'எங்கே போயிருப்பான்?'. அவன் அறையிலிருந்த அவன் கம்ப்யூட்டரை ஆன் செய்தேன். 'எனது டிஸைன்களை எங்கே வைத்திருக்கிறான்?' 'Search' ஆன் செய்ததும், மேனேஜர் உள்ளே வந்தார்.

"ராஜீவ் எங்கே கண்ணன்?"

"தெரியலை சார்! நான் உங்களை கேக்கனும்னு நினைச்சேன்"

"என்னையா?"

"உங்க ஷெட்ல ஒரு கார் வச்சிருந்தீங்களே! அதுலதான் ஒருத்தர் வந்து கூட்டிட்டு போனார்."

"என்னது!!! அந்த காரிலா??? எப்போ வந்தார்?"

"சுமாரா ரெண்டரைக்கு வந்து கூட்டிட்டு போனார்?"

"ஆள் பார்க்க எப்படியிருந்தான்?"

"கொஞ்சம் குள்ளமா, வழுக்கை தலை. டைட்டா டிரெஸ் பண்ணிருந்தார். ஏன் சார் எதாவது பிரச்சனையா?"

"தெரியலை. ராஜீவ்டயிருந்து ஃபோன் வந்தா உடனே எனக்கு கூப்பிட சொல்லுங்க."

"சரி சார்!" குழப்பமான முகத்துடன் வெளியேறினார்.

கம்ப்யூட்டர் திரையை பார்த்தேன்.

'அடப்பாவி!!!'

மொத்த குறிப்புகளும் அவன் கணினியிலிருந்தன!!! 'எப்பொழுது எடுத்தான்?' பயங்கரமாக கோபம் வந்தது.

ஒவ்வொன்றாக அழித்து கொண்டிருக்க நேரமில்லை!

'DEMOLISH SYSTEM' என்று அடித்து 'Enter' தட்டினேன். இனிமேல் இந்த கம்ப்யூட்டர் யாருக்கும் உபயோகப்படாது.

'ராஜீவ் எங்கே போனான்? அவனை கூட்டி போனவன் யார்? என்னுடைய கார்... ஒருவேளை அவனாயிருக்குமோ? ஆனால் எதற்கு?' யோசித்து யோசித்து எனக்கு மூளையே வெடித்து விடும் போலிருந்தது. யோசித்துவாறே நடக்க ஆரம்பித்தேன்.

'எனக்கு சதி செய்வது யாரென்றே புரியவில்லை? ராஜீவா? என்னிடம் லிஃப்ட் கேட்டவனா? இல்லை இவன் வேறொருவனா?'

விடை வராத கேள்விகளின் பட்டியல் நீண்டு கொண்டே போகிறது.

'எனது காரில் கடத்தி போயிருந்தால், கண்டிப்பாக ராஜீவ் வேறு ஏதோ ஒரு வருடத்துக்குதான் போயிருக்க வேண்டும். எந்த வருடம் 1963ஆ? 3000மா? தேடிப் பார்க்க எனக்கு ஒரு வண்டி வேண்டும். ராஜீவின் உதவியில்லாமல் அதை மீண்டும் உருவாக்கவும் முடியாது! என்ன செய்வது? இந்த காலத்தில்ருந்து லிஃப்ட் கொடுக்க கூட வண்டி கிடைக்காதே!!'

'அட வர்ஷிதா! இவள் எதற்கு இங்கே நிற்கிறாள்?' சுற்றிலும் பார்த்தபொழுது சாலிகிராமம் என்று புரிந்தது. 'இவள் என்னை இறக்கி விட்டு
போகவில்லையா? ஒருவேளை இவள்தான் ராஜீவை?..'

"ஹாய்! என்ன இங்கே நின்னுகிட்டு இருக்கீங்க? பதினெட்டு இருபத்தி மூனுக்கு போகலை?"

அவள் பதில் கூறாமல் என்னையே கூர்ந்து பார்த்தாள்.

"எதுக்கு அப்படி பாக்கறீங்க?"

"நீங்கள்தானே டைம் டிராவல் வண்டியை கண்டுபிடித்த சந்தோஷ்? முன்பே ஏன் சொல்லவில்லை?"

"தேவையில்லைன்னு நினைச்சேன்"

அவள் ஏதோ யோசித்துவிட்டு பெரிதாக சிரிக்க ஆரம்பித்தாள்.

"எதுக்கு சிரிக்கிறீங்க?" எரிச்சலாக கேட்டேன்.

"இல்லை! 'விதி வழி மதி செல்லும்'னு ஒரு பழமொழி உண்டு, கேள்விபட்டிருக்கீங்களா?"

"அதுக்கென்ன இப்போ?"

"உங்கள் அராய்ச்சி குறிப்பையெல்லாம் அழித்திருப்பீர்களே?"

எனக்கு சந்தேகம் அதிகமானது. "உங்களுக்கு எப்படி தெரியும்?"

"உங்கள் நண்பர் ராஜீவ் காணாமல் போயிருப்பாரே? உங்கள் வண்டியும் தொலைந்து போயிருக்கனுமே!"
"ராஜீவ் எங்கே இருக்கான்னு உங்களுக்கு தெரியுமா?"

"தெரியும். இருபது ஐம்பத்தியெட்டிலிருக்கிறார்."

"அமபத்தி எட்டா? எதுக்கு?"

"சரி! சரி! ரொம்ப குழம்பாதீர்கள்! எல்லாவற்றையும் விளக்கமாக சொல்கிறேன்."
"உங்கள் வண்டியை திருடியவந்தான், ராஜீவையும் கடத்திருக்கிறான். கடத்தி ஐம்பத்தி எட்டுக்கு கொண்டுபொய் விட்டு விட்டான்."

"அம்பத்தி எட்டுக்கு எதுக்கு?"

"'டைம் டிராவல் மெஷின்' என்ற ஒரு கண்டுபிடிப்பே இல்லாமல் போக அவன் விரும்பவில்லை. அதற்கு நீங்கள் ஒத்துழைக்க மாட்டீர்கள் என்று அவனுக்கு நன்றாக தெரியும். அதனால் ராஜீவை தேர்ந்தெடுத்தான். ராஜீவ் கையில் உங்கள் ஆராய்ச்சி குறிப்புகள் அத்தனையும் கொடுத்திருக்கிறான். அதை வைத்து இருபது அறுபத்தி மூன்றில் ராஜீவ் டைம் டிராவல் மெஷினை உருவாக்கி காட்டுவார். உலகம் ராஜீவை கொண்டாடும்."

"அதற்கு அம்பத்தி எட்டு வரைக்கும் ஏன் போக வேண்டும்?"

"ஏனென்றால் ஐம்பத்தி ஏழு வரைதான் நீங்கள் உயிரோடு இருப்பீர்கள். ஐம்பத்தி எட்டு உங்களால் எட்ட முடியாத வருடம்."

ஒரு நிமிடம் மூளையில் அறைந்தது போலிருந்தது.

"யார் அவன்? அவனுக்கு இதனால என்ன லாபம்?"

"அவனுக்குத்தான் எல்ல லாபமும். ராஜீவை கடத்தியது வேறு யாருமில்லை. கார்கோ! கார்கோவை தெரியுமில்லையா? டைம் டிராவல் மெஷின் உருவானால்தானே, பிற்காலத்தில் அவனால் அதில் மாற்றம் செய்ய முடியும்."

எனக்கு சகலமும் இப்பொழுது புரிந்தது, ஒன்றை தவிர.

"உங்களுக்கு எப்படி எல்லா விஷயமும் தெரியும்?"

"நான் தான் ஏற்கெனவே உங்களிடம் சொன்னேனே, எனக்கு இந்த மாதிரி பழைய விஷயங்களையெல்லாம் தோண்டி பார்ப்பதில் இடெரெஸ்ட்ன்னு. அப்படி தோண்டியதில் கார்கோவின் டைரிகள் எனக்கு கிடைத்தன. அதில் எல்லாவற்றையுமே அவன் எழுதிருந்தான். அதை படித்ததுமே உங்களுக்கு உதவ வேண்டும் என்று தோன்றியது. அதனால் தான் வந்தேன்."

"அதுக்கெதுக்கு பதினெட்டு இருபத்தி மூனுக்கு போனீங்க?"

"எனக்கு உங்களை பற்றி அதிகமாக தெரியாது. உங்கள் பெயர் தெரியும். பதினெட்டு இருபத்தி மூன்றில் உங்களது வம்சாவழி திரு.பொன்சாமுவேல் என்பவர் கலப்பு மணம் செய்ததால் மாறிப்போனது என்ற குறிப்பு மட்டும் கார்கோவின் டைரியில் கிடைத்தது. அதனால் பதினெட்டு இருபத்தி மூன்றிலிருந்து உங்கள் வம்சாவளியை பிடித்து கொண்டு வந்தேன். அப்படி வந்த பொழுது இருபது ஒன்பதில், உங்களது சிறு வயது புகைப்படம் கிடைத்தது. அதை வைத்துதான் உங்களை கண்டு பிடித்தேன். முதலிலேயே நீங்கள்தான் அந்த கண்டு பிடிப்பாளர் என்று சொல்லியிருந்தால், இந்நேரம் எல்லாவற்றையுமே தடுத்திருக்கலாம்!! அதனால்தான் சொன்னேன், 'விதி வழி மதி செல்லும்'னு"

"எனக்காக ரொம்பவும் மெனக்கெட்டிருக்கிறீர்கள். ரொம்ப நன்றி. நாம உடனே ராஜீவ்ட்ட இருக்கிற அந்த குறிப்புகளையும் அழிக்கனும்."

"எப்படி அழிப்பீர்கள்?" அவள் கேள்வியில் கிண்டல் தொனித்தது.

"நீங்க உதவ மாட்டீங்களா? இருபது அம்பத்தி எட்டுக்கு உங்க வண்டியில் கொஞ்சம் லிஃப்ட் கொடுக்க முடியுமா, ப்ளீஸ்!"

அவள் ஒருமாதிரி புன்னகைத்து கொண்டே, ஃப்யூவல் கம்பஸ்ஸன் சேம்பரை நோக்கி கை காட்டினாள். பார்த்தேன்.

'ZRD அனலைஸர்' சுத்தமாக எரிந்து போயிருந்தது. அப்படியே தலையில் கைவைத்து ரோட்டில் உட்கார்ந்து விட்டேன்.

"எழுந்திருங்கள்! நடக்க இருப்பதை யாராலும் மாற்ற முடியாது.". என்னை தூக்கி விட்டு, அந்த பக்கமாக வந்த ஒரு காரை கை காட்டி நிறுத்தினாள்.

"எக்ஸ்கியூஸ் மீ! கொஞ்சம் லிஃப்ட் கிடைக்குமா? நுங்கம்பாக்கம் போக வேண்டும்."


- பொறுமையாக படித்தவர்களுக்கு நன்றி.

Monday, September 18, 2006

எக்ஸ்கியூஸ் மீ! கொஞ்சம் லிஃப்ட் கிடைக்குமா?

==============================
முன்கதை - ஒன்று, இரண்டு
==============================

அவள் என்னை பாவமாக பார்த்தாள்.

"சரி! நீங்கள் போங்கள். நான் அடுத்ததில் வருகிறேன்". வெளியே வந்து விட்டாள்.

'அப்பாடா!'. உள்ளே நுழைந்து இருபத்தி எட்டை தடவினேன். முப்பதாவது வினாடி கதவு திறந்து கொண்டது.

மூன்றாவது அறை, நான்காவது ஸ்லாட், ரேக் இருபது. வரிசையாக

'Journey of Time Travel'
'A way into Time'
'History of Time'
.
.
.
.
'கால வெளியும் மனித முன்னேற்றமும்'
'ராஜீவின் பார்வையில் காலவெளி'

அந்த புத்தகத்தை உருவினேன். அட்டையில் ஒரு கிழவரின் படம். ராஜீவின் சாயலில் இருந்தார்.

"முன்னுரை - மனிதன் காலத்தை அளக்க ஆரம்பித்த காலத்திலிருந்தே, காலவெளியை கடப்பது பற்றி கனவு காண ஆரம்பித்துவிட்டான். ஆனால் அது பல கோடி நுற்றாண்டுகளாக வெறும் கனவாகவே இருந்தது. அந்த கனவுக்கு மீண்டும் உயிர் கொடுத்தவர் ஆல்பர்ட் ஐன்ஸ்டீன் (1879 - 1955). ஆனால் ஐன்ஸ்டீன் ஒரு கோடி மட்டுமே காட்டினார். அதை பற்றி கொண்டு பின்னால் வந்த மாக்ஸ் ஜாமர் போன்றவர்கள் பற்பல ஆராய்ச்சிகள் மேற்கொண்டு, கால வெளி பற்றிய ஒரு தெளிவை ஏற்படுத்தினர். ஆனாலும் அவையெல்லாம் வெறும் அனுமானத்தினாலும், ஒப்பீட்டு ஆராய்ச்சிகளினாலும் அமைந்த கொள்கைகளாக மட்டுமே இருந்தன. அந்த கொள்கைகளுக்கு வடிவம் கொடுக்க மேலும் நூறாண்டுகள் பிடித்தது. ஒரு வழியாக 2063இல் கால வேளி பயணத்துக்கு வடிவம் கொடுத்தார் ராஜீவ். 2032இல் பிறந்த ராஜீவ் தொடர்ந்த பத்து வருட ஆராய்ச்சிக்கு பின் 2063இல் கால வெளி பயண வாகனத்தை உருவாக்கினார்...."

'என்னது, ராஜீவ் கண்டுபிடித்தானா? அறுபத்தி மூன்றிலா?ஒரு வேளை ராஜீவ் என்னை ஏமாற்றி விடுவானோ? அப்படியானாலும் டைம் டிராவல் வண்டியை உருவாக்க அவனுக்கு ஏன் இத்தனை வருடம் பிடித்தது? ஒரு வேளை நான்???' அதை நினைத்து பார்க்க பயமாய் இருந்தது.

'Journey of Time Travel'ஐ எடுத்து அவசரமாக புரட்டினேன். அதிலும் ராஜீவ்தான். 'A Way into Time', 'History of Time' எல்லாவற்றிலுமே ராஜீவ் மட்டும்தான். என் பெயர் எதிலுமே மருந்துக்கு கூட இல்லை.

'கூடாது! ராஜீவிடம் இனியும் ஏமாற கூடாது! உடனடியாக நான் திரும்பி போய்..,' 'காலவெளி ஊர்தியென்னும் காலன்' அந்த சிறு புத்தகம் என் கண்ணில் பட்டது. அதை எடுத்து படிக்க ஆரம்பித்தேன்.

சுமாரான எழுத்தாளர். விஷயங்கள் அவ்வளவு விரிவாக இல்லை. அந்த புத்தகத்தின் சாராம்சம் இதுதான். ராஜீவ் உருவாக்கிய டைம் டிராவல் வண்டியை பிற்பாடு 2106இல் கார்கோ என்பவன் மாற்றியமைத்துள்ளான். ராஜீவ் உருவாக்கிய டைம் டிராவல் வண்டி - அதாவது நான் கண்டுபிடித்தது ஒளி வேகத்துக்கு சற்று குறைவான வேகத்தில்தான் செல்லும். அதனால் பயன நேரம் கால வெளியின் தொலைவை பொறுத்து, 100 மைக்ரோ செகன்டிலிருந்து, சில வினாடிகள் வரை இருக்கும். ஆனால் கார்கோ பயன நேரம் என்பதே இல்லாமல் அடித்து விட்டான். ஒளி வேகத்தை கொடுத்து விட்டான். அதற்காக அவன் கால வெளி வண்டியில் ஒரு மாற்றம் செய்தான். நான் எனது வண்டியில் ஃயூவலாக உபயோகப்படுத்தியது HF312 என்னும் சாதுவான ரேடியோ ஆக்டிவ் தனிமம். அதனால் மனிதனுக்கோ மற்ற உயிர்களுக்கோ, பாதிப்பு ஒன்றும் இல்லை. ஆனால் கார்கோ உபயோகப்படுத்தியது EL245 எனும் தனிமம். இதை பற்றி நான் கேள்வி பட்டதேயில்லை. புத்தகத்தின் ஆசிரியர், இந்த தனிமம் வெளிப்படுத்தும் ரேடியோ ஆக்டிவ் கழிவினால் பூமியின் வெப்பம் அதிகரித்து விட்டது. மேலும் காற்றில் ரேடியோ ஆக்டிவ் தன்மை மிகுந்து, மனிதர்கள் வெளியில் சாதாரணமாக நடமாடமுடியாதபடி செய்து விட்டதாக எழுதிருந்தார்.

எனக்கு கொஞ்சம் கொஞ்சமாக புரிந்தது. எனது டிஸைனில் கழிவே கிடையாது. ஒளி வேகத்தை அடைய வேண்டுமென்றால் மிக வேகமாக ரேடியோ ஆக்டிவிட்டியால் அழியும் தன்மை கொண்ட தனிமத்தை உபயோகிக்க வேண்டும். எனது டிஸைனில் ஒரு வினாடிக்கு ஒரு கிலோ HF312 அழியும். மேலும் HF312இல் ஒரு வசதி என்னவென்றால், கழிவை கொண்டு மீண்டும் HF312ஐ உருவாக்கலாம். அதற்கு எனது டிஸைனில் தனி சேம்பர் உண்டு. அதனால் கிடைக்கும் லாபம் கம்மிதான் என்றாலும், கழிவு வெளியேறாது.
கார்கோவின் டிஸைன் எப்படியிருக்கிறதென்று பார்க்க வேண்டும்.

டெக்னிக்கல் விஷயங்கள் முப்பத்தி மூன்றாவது மாடியில் ஐந்தாவது அறை என்று அந்த பெண் சொன்னது ஞாபகம் இருந்தது. திரும்பவும் லிஃப்ட்டுக்காக காத்திருக்காமல் ஐந்து மாடிகள் படியேறியே போய் விட்டேன். ஐந்தாவது அறையில் - 'எந்த ஸ்லாட்?'; ஒவ்வொன்றாக பார்த்து கொண்டு வந்தேன். எட்டாவது ஸ்லாட்டின் தலையில் 'Time Travel' என்று போட்டிருந்தது. மொத்தம் பத்து ரேக்குகள் இருந்தன. முதல் ஐந்து ரேக்குகளில் நான் தேடியது கிடைக்கவில்லை. ஆறாவதில் 'Cargo Over Rajiv' என்ற புத்தகத்தை எடுத்து படிக்க ஆரம்பித்தேன்.

ராஜிவ் டிஸைன் அப்படியே எனது டிஸைனை ஒத்திருந்தது. கார்கோவின் டிஸைனில் ஃப்யூவல் டாங்கின் அளவு பெரியதாக இருந்தது. ஃயூவல் ரீசைக்கிளிங் சேம்பர் இல்லவேயில்லை. 'அடப்பாவி!'. மேலும் அவன் உபயோகப்படுத்திய EL245 ஒரு வினாடிக்கு 50 கிலோ அழியும். கழிவை அப்படியே காற்றில் கலக்கும்படி டிஸைன் பண்ணியிருந்தான்.

எனக்கு தலை சுற்றியது. வினாடிக்கு 50 கிலோ அழிந்தால், கழிவு குறைந்த பட்சம் இரண்டு கிலோ இருக்கும். வினாடிக்கு இரண்டு கிலோ ரேடியோ ஆக்டிவ் கழிவு காற்றில் கலக்கிறது. ஒன்பது நூற்றாண்டுகளாக வெளியேறிய கழிவுகளினால், காற்றுவெளி முழுக்க இப்பொழுது கெட்டுவிட்டது. இதன் உக்கிரம் இன்னும் அதிகமானால், இந்த பூமி இன்னும் இரண்டு நூற்றாண்டுகளுக்கு கூட தாங்காது.

அப்படியே அங்கு உட்கார்ந்து விட்டேன். எனக்கு என்ன செய்வதென்றே புரிய வில்லை. எனது கண்டுபிடிப்பால் விளையப் போகும் அழிவை என்னால் நினைத்து பார்க்கவே முடியவில்லை. இதை எப்படியாவது தடுத்தாக வேண்டும். எப்படி?

அரைமணி நேரம் யோசித்ததில், 'இப்படி ஒரு கண்டுபிடிப்பே நடக்கவில்லையென்றால்? ராஜீவும் எனது ஆராய்ச்சி குறிப்புகளை ஆதாரமாக வைத்துதானே இதை உருவாக்கியிருப்பான். அந்த குறிப்புகளே இல்லாமல் செய்து விட்டால்? உடனே அவற்றை அழிக்க வேண்டும். உடனே நான் திரும்பி போக வேண்டும்.'

அந்த பெண் கொடுத்த ஃபில்டரை அணிந்து கொண்டு லைப்ரரியை விட்டு வெளியே வந்தேன். இப்பொழுதும் சூடாகத்தான் இருந்தது. சமாளிக்க முடிந்தது.
ஐயையோ! என் வண்டியை காணவில்லை!!. சுற்றிலும் பார்த்தேன். எனது வண்டியை தவிர எதேதோ வண்டியெல்லாம் நின்றது. அதை காணவில்லை.

கையருகில் மிகவும் சுட ஆரம்பித்தது. அவள் கொடுத்த ஃபில்டர் கைப்பக்கத்தில் இளக ஆரம்பித்திருந்தது. 'இது வேறயா?'. லைப்ரரி காம்பவுண்டிலிருந்து அவசரமாக வெளியேறி, ரோட்டிற்கு வந்தேன்.

தூரத்தில் ஒரு சிவப்பு வண்டி வருவது தெரிந்தது. அந்த மாடலை பார்த்ததுமே அது டைம் டிராவல் வண்டியென்று எனக்கு புரிந்து விட்டது. எனது வண்டியை தேட இப்பொழுது நேரமில்லை. கை எரிவது போல் இருந்தது. தலை பக்கமும் சுட ஆரம்பித்தது. அந்த வண்டி நெருங்கி விட்டது. கை காட்டி நிப்பாட்டினேன்.

வண்டியின் ஜன்னலில் வர்ஷிதாவின் முகம் தெரிந்தது.

"எக்ஸ்கியூஸ் மீ! கொஞ்சம் லிஃப்ட் கிடைக்குமா?"

-தொடரும்.

Wednesday, September 13, 2006

எக்ஸ்கியூஸ் மீ! கொஞ்சம் லிஃப்ட் கிடைக்குமா?

==============================
முன்கதை - ஒன்று
==============================


முடியாது என்று சொல்லிவிட்டு போய் விடலாமா என்று யோசித்தேன்.

ஆனால் எனக்கும் அப்பொழுது வழி காட்ட யாராவது தேவை.

"வாங்க"

"எந்த வருடத்துக்கு போகிறீர்கள்?"

எனக்கு கொஞ்சம் ஆச்சர்யமாய் இருந்தது. எப்படி இது டைம் டிராவல் வண்டியென்பது இவனுக்கு தெரிந்தது?

"உங்களுக்கு இந்த வண்டியை பத்தி தெரியுமா?"

"தெரியுமே! நிறைய பணக்காரர்கள் வைத்திருக்கிறார்களே. ஆனால் விலை அதிகமல்லவா?
இது போன்று ஒன்று வாங்க வேண்டுமென்று ரொம்ப நாள் ஆசை!!" அவன் தமிழ் கொஞ்சம் வித்தியாசமாய் இருந்தது. காலவெளியில் இது சகஜம்தான்.

"நீங்க எங்கே போகனும்?"

"நான் தானே முதலில் கேட்டேன்."

"நான் இப்போதான் இங்கே வந்திருக்கேன். முதல்ல லைப்ரரிக்கு போகனும். ஆனா வழி தெரியலை"

"என்ன விதமான லைப்ரரி?"

எனக்கு கேள்வி புரியவில்லை. "புக் லைப்ரரிதான்!"

"இங்கே கோது சாலையில் சிட்டி புக் லைப்ரரி இருக்கிறது."

"கோது சாலை எவ்வளவு தூரம்?"

"அருகிலேதான். நான்கு என்.எல்"

"என்ன எல்?"

"என்.எல்."

"எத்தனை கிலோ மீட்டர் என்று சொன்னால் நல்லது!!"

"ஓ!" அவன் சட்டைப்பையிலிருந்து எதையோ தகடு போல் உருவி எடுத்தான். சில இடங்களில் அமுக்குவது போல் பாவனை செய்தான். "முப்பத்தி ஐந்து கிலோ மீட்டர். என்னையும் அங்கேயே இறக்கி விட்டு விடுங்கள். அங்கிருந்து நான் வேறு வண்டி பிடித்து கொள்கிறேன்."

அவனை கொஞ்சம் நிதானமாக பார்த்தேன். மேலிருந்து கீழ் வரை ஒரே துணியாக இருக்கமான உடை அணிந்திருந்தான். வெளியில் தெரிந்த தோல் பாகங்களில் ஒரு பள பளப்பு தெரிந்தது. தலையில் சுத்தமாக முடியில்லை. வெழுத்த நிறம். கண்கள் உள்ளடங்கியிருந்தன. உயரம் குறைவாகத்தான் இருப்பான். நாலடியிருந்தால் அதிகம். நான் ஓட்டி கொண்டிருந்த பொழுது கன்ட்ரோல் பேனலையே உற்றுப் பார்த்து கொண்டிருந்தான்.

"நீங்கள் இருபது பதினாறிலிருந்தா வருகிறீர்கள்?" பானலை பார்த்தபடியே கேட்டான்.

"ஆமாம்"

"உங்கள் பெயர்"

"சந்தோஷ்"

அதற்கப்புறம் கோது சாலை வரை எதுவும் பேசவில்லை. ஏதோ தீவிர சிந்தனையிலிருந்தான்.

"இங்கேதான்.. இதுதான் சிட்டி புக் லைப்ரரி. நான் இறங்கி கொள்கிறேன்."

வண்டியை வாசலுக்கு மிக அருகிலேயே பார்க் செய்து விட்டு இறங்கி நடந்தேன். வண்டியிலிருந்து இறங்கியவுடனேயே பயங்கர வெப்பம். முடியெல்லாம் பற்றி எரிவது போலிருந்தது. மயக்கம் வருவது போலிருந்தது. மயங்கி விழுவதற்குள் நல்ல வேளையாக லைப்ரரிக்குள் நுழைந்துவிட்டேன். உள்ளே நுழைந்ததும்தான் படபடப்பு குறைந்தது. சிறிது ஆசுவாசத்துக்குபின் ரிஷப்சன் போலிருந்த ஒரு செட்டப்பில் உட்கார்ந்திருந்த அந்த பெண்ணிடம் சென்றேன்.

"ஹாய்! எனக்கு டைம் டிராவல் மெஷின் சம்பந்தமாக சில தகவல்கள் வேண்டும்."

"எந்த மாதிரி தகவல்கள். டெக்னிக்கலாக வேண்டுமென்றால் முப்பத்தி மூன்றாவது மாடியில், ஐந்தாவது அறை, ஸ்லாட் எட்டில், ரேக் மூன்றிலிருந்து எட்டு வரைக்கும் புத்தகங்கள் உள்ளன."

"இல்லை. எனக்கு அதை பற்றி வரலாற்று செய்திகள் வேணும்." எனது பெயரை நானே வரலாற்றில் பார்க்க வேண்டாமா?.

"அப்படியானால் இருபத்தி எட்டாவது மாடியில் மூன்றாவது அறை. ஸ்லாட் நான்கு. ரேக் இருபது."

"வெளியே ஏன் இவ்வளவு வெப்பமா இருக்கு?"

தலையை தூக்கி பார்த்து, நமுட்டுச் சிரிப்புடன் "இறந்த காலத்திலிருந்து வருகிறீர்களா?"

"ஆமாம்"

"இந்த காலத்தில் அட்மாஸ்பியரில் ரேடியோ ஆக்டிவ் கதிர்கள் கிட்டத்தட்ட சம பங்கு கலந்திருக்கிறது. பின் வெப்பமாக இல்லாமல் என்ன செய்யும்? நீங்கள் ஒரு ரேடியோ ஆக்டிவ் ஃபில்டர் வாங்கி கொள்ளுங்கள். அப்பொழுதுதான் வெளியில் செல்ல முடியும்."

"எங்கிட்ட இப்போ பணம் இல்லை. வேணும்னா இந்த வாட்ச்சை வச்சுக்கிட்டு, உங்களோட ஃபில்டரை கொடுத்து உதவ முடியுமா? ப்ளீஸ்!!! எனக்கு எப்படியும் இப்படி ஒன்னு தேவை."

"என்னிடம் பழைய ஃபில்டர் ஒன்றுள்ளது. அதை வேண்டுமானால் தருகிறேன். ஆனால் அது கொஞ்சம் டேமேஜான நிலையில்தான் இருக்கிறது. அதிக நேரம் தாங்காது. பரவாயில்லையா?"

"சரி! அதையாவது கொடுங்கள்", ஒன்றுமில்லாததற்கு இதாவது கிடைக்கிறதே. அவள் உள்ளே உள்ள ஒரு அறைக்கு சென்று திரும்பினாள். திரும்ப வரும்பொழுது கண்ணாடி தாள் போன்ற ஒரு உடையை கொண்டு வந்தாள்.

"இதுதான் ஃபில்டரா?". எனக்கு ஃலிப்ட் கேட்டவனின் தோல் ஞாபகம் வந்ததது.

அதை வாங்கி கொண்டு, ஃலிப்டுக்கு போக திரும்பிய பொழுது, எனது வண்டி பக்கம் பார்த்தேன். ஃலிப்ட் கேட்ட அந்த ஆள் என் வண்டியருகே நின்று கொண்டிருந்தான். 'இன்னுமா இவன் போகலை?' யோசித்து கொண்டே 'LIFTS' என்று எழுதியிருந்ததை நோக்கி நடந்தேன்.

அங்கே குழாய் குழாயாக ஏகப்பட்டது இருந்தது. ஒரு குழாயில் ஒரு மனிதன் தாராளமாக நின்று கொள்ளலாம். இரண்டு பேர் இடித்து கொண்டுதான் நிற்க முடியும். ஒவ்வொரு குழாய்க்கும் சின்னதாக ஒரு வாசல். அவைதான் அங்கே லிஃப்டுகள் என்று புரிந்தது. ஒருவர் மட்டுமே போகக் கூடிய லிஃப்டுகள்.

என்னைப் போலவே சில பேர் நின்று கொண்டிருந்தார்கள். அது என்னமோ தெரியவில்லை, நான் எதிர்பார்த்து கொண்டிருந்த லிஃப்டுகள் மட்டும் கிரவுண்ட் ஃப்ளோருக்கு வரவே இல்லை. கூட நின்று கொண்டிருந்த ஐந்து பேரில் நாலு பேர் போய்விட்டார்கள். ஒரே ஒரு பெண் மட்டும் மிச்சமிருந்தாள்.

ஒரு லிஃப்ட் வருவது தெரிந்தது. ஆனால் நான் அந்த லிஃப்ட் அருகே போவதற்குள் அவள் நுழைந்து விட்டாள். பத்து நிமிடங்களுக்கு மேலாக நான் வெயிட் மட்டுமே பண்ணிக்கொண்டிருந்தேன். இவள் வந்து இரண்டு நிமிடத்தில் ஏறிவிட்டாளே. இனியும் நிற்க முடியாது. லிஃப்ட் கதவு சாத்துவதற்குள், கதவு இடைவெளியில் ஒரு காலை வைத்து கொண்டு,

"எக்ஸ்கியூஸ் மீ! பத்து நிமிஷமா வெய்ட் பண்றேன். கொஞ்சம் லிஃப்ட் கிடைக்குமா?"

- தொடரும்

Thursday, September 07, 2006

எக்ஸ்கியூஸ் மீ! கொஞ்சம் லிஃப்ட் கிடைக்குமா?

"இந்த வண்டியிலா?", அவள் கண்களை அகல விரித்து கேட்டாள்.

"ஆமாம். இந்த வண்டியில்தான் வேண்டும்."

"நான் பதினெட்டு இருபத்திமூன்றுக்கு போய் கொண்டிருக்கிறேனே..."

"என்னை கொஞ்சம் இருபது பதினாறில் இறக்கி விட்டு விடுங்களேன், ப்ளீஸ்!"

ஒரு கணம் யோசித்தாள். "சரி வாருங்கள்."

'அப்பாடா' என்று ஏறிக் கொண்டேன்.

"உங்கள் பெயர்?"

"சந்தோஷ்"

"உங்களுடைய நிகழ்காலமே இருபது பதினாறுதானா?"

"ஆமாம்."

"உங்களுக்கு ஒன்று தெரியுமா? அதே இருபது பதினாறில்தான், இந்த டைம் டிராவல் வண்டி கண்டு பிடிக்கப்பட்டது. ஆனா ஸ்கூல்ஸிலெல்லாம் இருபது அறுபத்தி முன்றுன்னுதான் சொல்லி தருவாங்க." நமுட்டுச் சிரிப்பு சிரித்தாள்.

"இருபது பதினாறுன்னு உங்களுக்கு மட்டும் எப்படி தெரியும்?", மெதுவாக கொக்கி போட்டேன்.

"எனக்கு இந்த மாதிரி பழைய விஷயங்களை தோண்டி பார்ப்பதில் ரொம்ப இன்ட்ரெஸ்ட். எனக்கு மட்டுமில்லை, இன்னும் சில பேருக்கும் தெரியும். இப்பக் கூட.."

"வார்ம் ஹோல் நெருங்கி விட்டது. டைமரை செட் பண்ணுங்க. செப்டம்பர் ஆறு, மதியம் இரண்டரை"
"உங்க பெயரை சொல்லவே இல்லையே?”

"வர்ஷிதா"

"உங்களோட நிகழ்காலத்தில் இந்த பெயர் ரொம்பத் தேவைதான்."

ஒரு வினாடி என்னை நிமிர்ந்து பார்த்தவள், "அதற்கு காரணம் உங்களுக்கு தெரியுமா?"

"தெரியும்."

வார்ம் ஹோலுக்குள் வண்டி நுழைந்தது.





"நன்றி. லிஃப்ட் கொடுத்ததற்கு."

"பரவாயில்லை. ஸீ யூ ஸூன். பை". வண்டி போய் விட்டது.

சுற்றும் முற்றும் ஒரு முறை பார்த்தேன். சாலிகிராமம். நான் நுங்கம்பாக்கம் போக வேண்டும். பேன்ட் பாக்கெட்டில் எப்பொழுதோ சில்லறை வாங்கிய ஒரு ரூபாய் இருந்தது. நுங்கம்பாக்கத்தை நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தேன்.


------------------------><---------------------

நான் சந்தோஷ். சென்னையில் ஒரு பெரிய ஸாஃப்ட்வேர் கம்பெனியில் வேலை. வேலை அதிகம் கிடையாது. அதனால் எனக்கு மற்ற விஷயங்களுக்கு நிறையவே நேரம் கிடைத்தது. மற்ற விஷயங்கள் என்றால்...ஆராய்ச்சி செய்வதற்கு. எனது ஆராய்ச்சி எதை பற்றியதென்று அப்புறம் சொல்கிறேன். முதலில் எனது ஆராய்ச்சி குறிப்புகளை அழிக்க வேண்டும். எல்லாம் இந்த ராஜீவால் வந்த வினை. ஸாரி. வரப்போகும் வினை. ராஜிவ், எனது நண்பன், பணக்காரன், சொந்தமாக சிறிய அளவில் ஒரு ஹார்ட்வேர் கம்பெனி வைத்திருக்கிறான். அதனால் எனது அராய்ச்சிக்கு தேவைப்படும் சின்னச் சின்னக் கருவிகளை அவ்வப்பொழுது செய்து தந்தான். எனது அராய்ச்சி வெற்றி அடைந்ததற்க்கு அவன் ஒரு முக்கிய காரணம். ஆமாம், எனது ஆராய்ச்சி வெற்றி அடைந்து விட்டது. உலகம் அழிவை நோக்கி காலடி எடுத்து வைத்துவிட்டது. எல்லாம் எனது புதிய கண்டுபிடிப்பினால். இன்று காலைதான் எனது கண்டுபிடிப்பு முழுமையடைந்தது. உலகின் முதல் டைம் ட்ராவல் மெஷின்.

டைம் ட்ராவல் சம்பந்தமாக, இவ்வளவு நாட்களும் விஞ்ஞானிகளுக்கு தண்ணி காட்டி கொண்டிருந்தது முக்கியமாக இரண்டு விஷயங்கள். கால வெளியில் பிராயணம் செய்ய வேண்டுமென்றால், ஒளி வேகத்துக்கு இணையான வேகத்தில் பிராயணிக்க வேண்டும். அப்படி பிராயணம் செய்ய ஒரு பாதை வேண்டுமே, அந்த பாதைகள் புழுத்துளைகள்(வார்ம் ஹோல்ஸ்) என அழைக்கப்படும் மிக மிக நுண்ணிய குழாய் பாதைகள். அப்படிப்பட்ட மிக நுண்ணிய வார்ம் ஹோல்ஸ்(புழுத்துளைகள்), இந்த பேரண்டத்தில் பல கோடிக்கணக்கிலிருக்கின்றன. அதற்குள் உங்களின் முடி கூட நுழையாது. அதற்குள் ஒரு உயிரையும், அந்த உயிரைக் கடத்தும் ஒரு வண்டியையும் நுழைத்து, அதையும் ஒளி வேகத்துக்கு இணையான வேகத்தில் அனுப்ப வேண்டும்.

நூற்றாண்டுகளாக விஞ்ஞானிகளுக்கு சவால் விட்ட இந்த இரண்டு பிரச்சினைகளுக்கும் பத்து வருட போராட்டத்துக்கு பின் சென்ற வருடம், தீர்வு கண்டுபிடித்தேன். தீர்வை செயல்படுத்தி பார்க்காமல் உலகுக்கு அறிவிக்க விரும்பவில்லை. கடந்த ஒரு வருடமாக இந்த மெஷினை உருவாக்குவதிலேயே எனது நேரம் கழிந்தது. ராஜீவுக்கு நான் டைம் டிராவல் மெஷின் தான் செய்து கொண்டிருக்கிறேன் என்பது தெரியாது. ஏதோ ஹை-ஸ்பீட் எலெக்ட்ரனிக் கார் உருவாக்கி கொண்டிருக்கிறேன் என்று நினைத்து கொண்டிருக்கிறான்(கிருந்தான்).

இன்று காலை பத்து மணிக்கு, ஃப்யூவல் கம்பஸ்ஸன் சேம்பரின் உள்ளே பொருத்த வேண்டிய 'ZRD அனலைஸரை' பொருத்த ஆரம்பித்தேன். அதை உருவாக்குவதற்கு ராஜீவுக்கு ஆறு மாதம் பிடித்தது. அதை சேம்பரின் உள்ளே பொருத்தி முடிக்கும் பொழுது மணி ஒன்றரை. இதுதான் கடைசி வேலை. ZRD அனலைஸரை பொருத்தி முடித்ததும் எனக்குள் ஒரே பரபரப்பு. உடனே மூவாயிரத்துக்கு ஓடி விடலாமா? மூவாயிரத்துக்கு போவதென்று முடிவு செய்து விட்டேன்.

நான் உருவாக்கிய உலகின் முதல் டைம் டிராவல் வண்டிக்குள் ஏறி கன்ட்ரோல் பேனலின் முன் அமர்ந்தென். அது ஒரு கார் போலதான் இருக்கும். இங்கிருந்தே கிளம்ப முடியாது. அவுட்டருக்கு போனபின் தான் வேகமெடுத்து வார்ம் ஹோலுக்குள் நுழைய முடியும். பெங்களூர் ரோட்டை நோக்கி வண்டி போக ஆரம்பித்தது.

இதுதான் சரியான இடம். கிளம்ப வேண்டியதுதான்.

டைமரில் 08 : செப்டம்பர் : 3000 : 02 : 30 : 00 : 000 என்று செட் செய்தேன். எனது வாட்சில் மணி பார்த்தேன்.

2:29:30.

வண்டி வார்ம் ஹோலுக்குள் நுழைந்தது.





உண்மையிலேயே மூவாயிரமா? லேசான உதரலுடன் மெஷினில் இருந்த வாட்சை பார்த்தேன்.

08 : செப்டம்பர் : 3000 : 02 : 30 : 22 : 123
08 : செப்டம்பர் : 3000 : 02 : 30 : 22 : 746
08 : செப்டம்பர் : 3000 : 02 : 30 : 23 : 097
என்று ஓடி கொண்டிருந்தது.

டக்! டக்! ஜன்னலில் யாரோ ஒருவன் தட்டினான். திறந்தேன்.

"எக்ஸ்கியூஸ் மீ! கொஞ்சம் லிஃப்ட் கிடைக்குமா?"

- தொடரும்

Thursday, July 20, 2006

இறந்தால் வா

"ஹல்லோ சுரேஷ்!"

"ஹாய் மகேஷ்!"

"உனக்கு டிரான்ஸ்ஃபர் போடுறாங்க போல?!?!"

"ஆமடா! எனக்கு அங்க போகவே பிடிக்கலை"

"ஏன்?"

"ஓவர் வெயிலு, தண்ணி கஷ்டம் வேறயாம், சாப்பாடு கூட நல்ல சாப்பாடு
கிடைக்குமோ கிடைக்காதோ?! நினைச்சாலே எரிச்சலா வருது!!"

"அப்ப போக மாட்டேன்னு சொல்ல வேண்டியதுதானே"

"அது எப்படி முடியும்? ஈ.டி.ஆர். ஆர்டர் போட்டா அந்த கடவுளே கூட மாத்த
முடியாதே!!"

"அது என்னவொ சரிதான். நம்ம சி.ஜி. உனக்கு நல்ல குளோஸ்தானே? அவர்ட்ட சொல்லி எதாவது பண்ண முடியுமான்னு பாக்க வேன்டியதுதானே."
"என்னதான் என்கூட நல்லா பழகுனாலும், இந்த விஷயத்துல அவர் ரொம்ப
ஸ்ட்ரெய்ட் ஃபார்வர்ட்."

"அங்க நீ எத்தன வருஷம் இருக்கனுமாம்?"

"60.2"

"ஓ! ஸோ லாங்க் டைம்"

"ஆனாலும் பாவம் நீ. இங்கே சொர்க்க வாழ்க்கை வாழ்ந்துட்டு, அங்கே போய் நாய் பொழைப்பு பொழைக்க போறே"

"இதெல்லாம் கூட பரவாயில்லை. அங்கே போனபிறகு, இங்க இருக்குற
யாரையுமே காண்டாக்ட் பண்ண முடியாது. அதை நினைச்சா தான்
வருத்தமா இருக்கு"

"ஆனா அங்கே போய் உன் திறமைய கரெக்டா காட்னா, இங்கே திரும்பி
வந்ததும் பிரோமொஷன் கிடைக்கும். நிறைய பேர் அங்க போய்ட்டு வந்து எஸ்.பி. ஆயிருக்காங்க. நம்ம சுந்தர்! சிவாவுக்கு எவ்ளோ குளோஸ் அயீட்டாரு. அப்பர்தான் அங்கே கொஞ்சம் கஷ்டபட்டார். ஆனாலும் திரும்பி வந்ததும் இப்ப எப்படியிருக்கார் பார்த்தியா?"

"ஆனா, அங்க போய் PPV ஆனவஙதான் ஜாஸ்தி. அதோட கம்பேர் பண்ணா,
சுந்தர், அப்பர்ன்னு ரொம்ப கம்மியானவங்கதான் பதவிய வாங்கியிருக்காங்க! கடைசியா பிரமோஷன் கிடைச்சது யாருக்கு? கொஞ்சம் யோசிச்சு பாரு. நம்ம தெரசாதான் கடைசி. தெரசாவுக்கு முன்னாடி? அந்தளவுக்கு நம்மால செய்ய முடியுமா?!?!"

"கஷ்டம்தான்."
"எப்ப கிளம்பற?"

"நாளைக்கு காலைல 5:25:432க்கு"

"போறதுக்கு முன்னாடி இங்க இருக்கற ஹையர் அதாரிடீஸ் எல்லாரையும் ஒரு தடவை நேர்ல போய் பாத்துரு. அதான் நம்ம சிவன், எமதர்மராஜா, சித்திர குப்தன்..."

"கண்டிப்பா பாக்கணும்"

"பெஸ்ட் ஆஃப் லக்!!!"

"தேங்க்ஸ்டா"

ஆர்யா ஹாஸ்பிடல். டாக்டர் இந்துமதி ஆப்பரேஷன் தியேட்டரிலிருந்து வெளியே வந்தாள். முகமூடி பாதி கழன்ற நிலையில் கழுத்தில் தொங்கிகொண்டிருந்தது.வாசலில் நின்று கொண்டிருந்த காவ்யாவின் அம்மாவிடம் சிரித்தபடி சென்று,

"ஆபரேஷன் நல்லபடியா முடிஞ்சுது. நர்ஸ் குழந்தைய குளிப்பாட்டிட்டு இப்ப கொண்டு வந்துருவாங்க! இன்னும் அரைமணினேரம் கழிச்சு உங்க பொண்ணை போய் பார்க்கலாம். மயக்கத்துல இருக்காங்க, டிஸ்டர்ப் பண்ணாதீங்க."

"டாக்டர்! குழந்தை பிறந்த நேரம்?..."

"ஓ! ஜாதகம் கணிக்கணும்ல? மறுந்துட்டேன். சரியா அஞ்சு இருபத்தி அஞ்சு, நாலு செகன்டுக்கு பொறந்ததும்மா."

Sunday, June 18, 2006

கடவுள்?!?!

"ரொம்ப வொரி பண்ணீக்காதீங்க. இப்பெல்லாம் இந்த ஆபரேஷன் சர்வ சாதாரணம். எல்லாரும் பண்ணிக்கிறாங்க."

"என்னமோ பயமாயிருக்கு டாக்டர்! வலிக்குமா?"

"வலியே கிடையாது! புது மெஷின். Soc2600ன்னு பேரு. உடம்பை ஒரு தடவை வெண்ணீர் ஒத்தடம் கொடுக்கிற மாதிரி வருடும். அவ்வளவுதான்! ஆபரேஷன் உங்க அப்பாவுக்குதானே! ஏதோ உங்ளுக்கே மாதிரில்ல பயப்படுறீங்க!!"

"எவ்வளவு செலவாகும்?"

"250 டாலர்தான்"

"எப்போ பண்ண போறீங்க?"

"நாளைக்கு"

"சரி டாக்டர். நான் கிளம்பறேன்."

"நாளைக்கு இதே நேரத்துக்கு செத்துப் போன உங்கப்பா உங்களோட பேசிட்டிருப்பார். போய் காஷ் ஷெக்ஸன்ல் பணத்தை கட்டிடுங்க"

Sunday, April 30, 2006

வெயில்

"வெயில் கொடுமையில் வாலிபர் பலி
சுருண்டு விழுந்து இறந்தார்"

"நேற்று 247 டிகிரியாம்" என்றபடி ஸாம் பேப்பரை மூடினான்.

Sunday, March 19, 2006

பிறந்த நாள்

"ஹாய் ஸ்வீட்டி! ஹாப்பி பர்த் டே!!!"

"தேங்க்ஸ்"

"இது எத்தனையாவது பர்த் டே?"

"197"

Wednesday, February 15, 2006

கதை

“என்னத்த ப்ரூஃப் பாக்கிறானுவ. ஜூன் 15 ,2006ன்னு அடிக்கிறதுக்கு ஐ¥ன் 15, 2006ன்னு அடிசிருக்கான். ஓரு பயலும் கவனிக்கல” மனதில் திட்டிக் கொண்டிருந்தபொழுது, நடேசன் உள்ளே வந்தார்.

“என்ன நடேசன்! உங்க கண்லகூட இந்த தப்பு மாட்டலியா?”, ப்ரூஃபை அவரிடம் தள்ளினார்.

“நான் இன்னைக்கு ப்ரூஃப் பாக்கவே இல்ல ஸார்! நாகராஜ்தான் பார்த்தார். நான் வந்ததே வேற விஷயம்”

“என்ன?”

“ஸார் குணானு ஒரு ஆளு கதை அனுப்பியிருக்கான்.”

“சசசரிரி” என்று ராகம் பாடினார்.

“இது அந்தாள் நமக்கு அனுப்புற பதினாறாவது கதை. ஓன்ன கூட நாம பிரசுரிக்கலன்னாலும் தொடர்ந்து அனுப்பிட்டிருக்கான்.”

“என்ன மாதிரி கதைங்க?”

“எல்லாமே ஸைன்ஸ் பிக் ஷன் ரகம்தான். அதான், நம்ம பத்திரிகைக்கு இந்த மாதிரி கதையெல்லம் ஒத்து வராதுன்னு சொல்லி அந்தாளுக்கு எற்கெனவே மூனுதடவை லெட்டர் போட்டேன். ஆனா, எல்லாமே அட்ரஸ் இல்லைன்னு ரிடர்ன் ஆயிருச்சு.”

“எங்க, இப்ப வந்த கதையை கொடுங்க”, நடேசன் கவரை அவரிடம் நீட்டினார்.

“இந்தாளு வேற எந்தப் பத்திரிகைலயும் எழுதின மாதிரியும், ஒன்னுந்தெரியலை. ஏன், பிரசுரிக்க மாட்டோம்னு தெரிஞ்சும் நமக்கு, திருப்பி திருப்பி அனுப்பறான்னு தெரியலை.”

“கதை நல்லாத்தானிருக்கு நடேசன். ஆனா நம்ம பத்திரிகைக்கு ஒத்து வராது. எதுக்கும் இன்னோரு தடவை பதில் எழுதிப் போடுங்க. பாவம்! வேற பத்திரிகைக்காவது அனுப்பட்டும்.” என்றபடி கவரை நீட்டியவர் கண்களில் அந்த போஸ்ட் ஆபீஸ் மார்க் பட்டது.

“12-10-2055”

Tuesday, January 24, 2006

மனிதர் உணர்ந்து கொள்ள...

"ஐ..ஐ... ஐ லவ் யூ ஸ்வேதா!"

ஸ்வேதாவின் கண்கள் விரிந்தது. அதில் கோபம் இல்லை. அதே சமயம் காதலும் இல்லை.

"ஸ்ரீ! நீ ரொம்ப குழம்பி போயிருக்கிற. உன்னோட ப்ராசசரை இந்த மாதிரி தேவையில்லாத ப்ரோக்ரம்களில் வீணடிக்காத!", ஸ்ரீயின் மெடாலிக் தலையில் செல்லமாக குட்டிவிட்டு ஸ்வேதா ஒயிலாக நடந்து சென்றது.